Na de fietstocht door Israël en m'n verblijf in Zuid-Afrika is de reishonger nog niet gestild, nee eerder toegenomen.
Het plan is om op één tocht een groot deel van Europa op de fiets en met de tent te doorkruisen. Mijn racefiets, die ik normaal voor wedstrijden gebruik, heb ik uitgerust met voor- en achterdragers, een drievoudig crankstel en een achterderailleur met lange slag.
Vier fietstassen, een stuurtas en een tent achterop. Afgeladen ga ik morgen op pad voor mijn grootste fietsuitdaging tot nu toe.
NB. Inmiddels tot twee keer toe zijn m'n oorspronkelijke foto's in de cloud van Google 'kwijtgeraakt', telkens nadat er een wijziging in de dienstverlening door Google werd doorgevoerd. De foto's in dit reisverslag van anderen afkomstig en komen zoveel mogelijk overeen met hoe ik mijn tocht beleefd heb.
Op weg, op de fiets zonder te weten wat er komen gaat, maar het doel is een ronde door Europa.
Ik vertrek vanuit Krimpen aan de Lek, met vandaag als het einddoel Moha, vlak bij Huy op 197 km. Al na zo'n twintig kilometer doet het eerste probleem zich voor, de achtertassen vallen eraf als ik over een bobbel fiets. Als ik hier niets op verzin zal ik iedere keer moeten stoppen. Tegelijk blijkt dat ik me verkeken heb over de snelheid die ik zou halen met al die bagage.
Eenmaal in België zet het slechte weer door, behalve een zuidwester storm regent het nu ook nog. Bijna vanzelfsprekend laat het wegdek hier ook nogal te wensen over. Tegen de avond bereik ik Wallonië. Het wegdek wordt beter, de omgeving wordt met de trap mooier.
Het wordt al laat en de snelheid neemt af maar het is nog licht en Moha is te halen maar dan: spaakbreuk, op de eerste dag al, als dat zo door gaat kom ik nergens. Tegen het donker aan kom ik in Moha. Koken moest ik in het donker, een warme douche was er niet. Regen, koud, moe, spaakbreuk en de tassen vallen eraf; de gedachte om direct terug naar huis te gaan met de trein speelt al heel sterk op.
De tweede dag begon ik met de tassen extra vast te binden op de bagagedrager. Daarna op weg naar Huy, ik kwam meteen in een peloton toerrijders terecht. In Huy vond ik een vriendelijke Waal die aan zijn auto aan het sleutelen was. Hij leende me wat gereedschap zodat ik mijn pignon kon afnemen en de spaak kon vervangen.
Nu op weg naar Luxemburg. De rit van de vorige dag zit nog in de benen. Ik zit vanaf het begin kapot en het blijkt dat mijn route over de muur van Huy loopt. Steeds speelt de gedacht om naar de trein naar huis te stappen op.
De omgeving is hier echter om van te smullen. Bossen, riviertjes, hellingen.
Om zes uur kom ik aan de grens met Luxemburg. Hier ik eet wat en drink wat koffie waarbij ik tegelijkertijd Nederlands geld wissel voor Belgisch. De man in het café rekent een gigantische wisselkoers en het komt erop neer dat ik 37 gulden betaal voor een uitsmijter en twee kopjes koffie.
Maar goed, na het eten fietste ik als een speer en haal voor het donker Ettelbrück. Na 138 kilometer mocht ik alweer in het donker koken, gelukkig was er wel een warme douche maar helaas was mijn slaapzak was helemaal nat van nu al twee dagen regen (de tegenwind begint al te wennen).
's Ochtends is de regen opgehouden maar het blijkt dat ik een lekke band heb. Ik heb de fiets met de band in een doorn gezet: plakken, eten en op weg. Brood met pindakaas komt onderhand mijn neus uit.
Bij de Franse grens moet ik voor het eerst mijn paspoort laten zien. Ik fiets door kleine dorpjes in een groen glooiend landschap. De route is nog steeds genieten.
Het is maandag en het blijkt dat de Franse banken in de dorpen op maandag gesloten zijn, voorlopig heb ik geen Frans geld. Pas om drie uur (na een dag schelden op de tegenwind) kan ik bij een bank terecht. In het dorp was er markt, hier heb ik dan meteen wat gegeten.
Het lukt zelfs om die dag, na 163 kilometer, Harskirchen te bereiken (in de regen natuurlijk). Gelukkig kan ik in het clubgebouw van de voetbalclub slapen, in de scheidsrechterskamer.
De avond bracht ik door met pool spelen en kletsen op z'n Frans. Het hele gebouw zat trouwens vol met een groep Duitse schoolkinderen voor wie het gebouw afgehuurd was. Ik kon gewoon samen met hen eten en slapen.
Vandaag zou ik proberen Erstein te bereiken, waar ik een dag wil blijven. Ik zit er op het moment helemaal doorheen. In een rustig tempo, genietend van de omgeving en scheldend op de tegenwind komt om drie uur, na een korte rit van 96 kilometer, Erstein in zicht.
Ik kan rustig mijn tent opzetten en een warme douche nemen. De rustdag was heerlijk, puzzelen en naar de radio luisteren. Maar ook deze dag bleef het niet droog.
